Choroba objawia się występowaniem skupisk łysienia o kształcie owalnym. Skupiska te pojawiają się w różnych miejscach skóry głowy. Z czasem chorobowo zmienione miejsca mogą na siebie nachodzić i łączyć się ze sobą w większe i bardziej rozległe obszary pozbawione włosów. Ponadto charakteryzują się tym, że mogą z czasem odrastać same z siebie – lub nie. Całkowita utrata wszystkich włosów w przypadkach łysienia plackowatego pojawia się w ok. 7% przypadków. Wiadomo już, że opisywana choroba jest związana z konfiguracją genów chorego i systemem immunologicznym, który atakuje własne komórki. Występuje ona często u ludzi młodych, zarówno kobiet jak i mężczyzn, jednak statystyki wskazują na przewagę kobiet.

Mimo zauważenia związku występowania choroby z układem immunologicznym i genami pacjenta, dokładne przyczyny łysienia plackowatego obecnie nie są znane. Jedna z teorii mówi, że choroba wynika z długotrwałego stresu lub negatywnego stanu nerwowego. Inna teoria upatruje przyczynę występowania choroby w kontakcie chorego z silnie oddziałującymi substancjami chemicznymi. Jeszcze inna, że jest to wynik infekcji bakteryjnej lub wirusowej.

Ogniska łysienia mają wymiary od 1 do 5 centymetrów i mogą z czasem same zarasta. W wielu przypadkach niestety stale pojawiają się nowe ogniska choroby. Skóra pozbawiona włosów może mieć zwykle barwę kremowo-żółtą lub, w rzadszych przypadkach, nieco zaczerwienioną. W leczeniu łysienia plackowatego stosuje się kortykosteroidy, roztwór minoksydilu i antralinę. Miejscowo stosuje się także cygnolinę.

Poza nieodkrytą genezą schorzenia, niestety nie ma również aktualnie skutecznego sposobu na jego całkowite wyleczenie.