Łysienie całkowite to bardzo rzadka choroba skóry o nieustalonej dotąd etiopatogenezie (przyczynach powstawania stanów chorobowych). Ten typ łysienia dotyczy około 1% osób zgłaszających się do lekarzy. Na podstawie przypuszczeń i badań dotychczasowych przypadków, klasyfikuje się ją jako chorobę autoimmunologiczną, powiązaną z nieprawidłowym działaniem układu odpornościowego pacjenta.

W leczeniu łysienia całkowitego stosuje się metotreksat oraz kortykosteroidy – są to substancje stosowane w leczeniu problemów z autoagresją organizmu. Jednak fakt, że czynniki wywołujące chorobę do są końca znane, współczesna medycyna nie posiada skutecznych rozwiązań i środków, po zastosowaniu których choroba ustępuje u pacjentów całkowicie.

Choroba jest dosyć różnorodna i przejawia się kilkoma wariantami przebiegu. W związku z tym stosuje się przedstawiony poniżej podział odmian łysienia całkowitego.

• Całkowity wrodzony brak owłosienia – dziecko, które przyjdzie na świat jest całkowicie pozbawione owłosienia ciała. Taki stan nie musi być permanentny, a owłosienie dziecka może się z czasem pojawić, jednak nie we wszystkich przypadkach. Z powodu genetycznego dziedziczenia cech, inni członkowie również mogą nie posiadać owłosienia, zawsze będą to osoby tej samej płci.
• Częściowy wrodzony brak owłosienia – występuje w formie ograniczonej, dotyczącej skóry głowy lub w formie rozlanej i obejmuje wtedy rozległe obszary skóry na całym ciele.
• Dominujący brak owłosienia – występuje w postaci ogólnej, bądź ogranicza się tylko do samej głowy chorego. Całkowita utrata włosów następuje zwykle w okresie dojrzewania i kończy się do 20. roku życia. W przypadku wystąpienia tego rodzaju choroby mają miejsce zmiany w obrębie mieszków włosowych, następuje niedorozwój gruczołów łojowych. Paznokcie chorego cechują się kruchością i zwiększoną podatnością na łamanie i inne uszkodzenia mechaniczne.
• Wrodzone słabe owłosienie – ta postać choroby charakteryzuje się występowaniem na skórze pacjenta określonych miejsc ze słabym owłosieniem. Miejsca te mogą występować w różnych częściach skóry na całym ciele lub ograniczać się do miejsc wyłącznie na skórze głowy. Wyróżnia się tutaj dwie postacie choroby. Jedna jest uznawana za zwykłe słabe owłosienie ciała. Z kolei za drugą przyczynę uznaje się zaburzenia rozwoju ektodermy (warstwy komórek zarodka, które z czasem przekształcają się w naskórek i jego wytwory).