Wypadanie włosów to problem, który może mieć podłoże genetyczne, hormonalne, chorobowe, wynikać z błędów pielęgnacyjnych, stylu życia (stres, dieta, używki) lub być skutkiem leczenia (np. chemioterapia, leki hormonalne, antydepresanty). Jednocześnie dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn w różnym wieku – od młodych dorosłych po osoby starsze – i często wiąże się nie tylko z kwestią wyglądu, ale też z samopoczuciem, samooceną oraz komfortem psychicznym.

Dobra wiadomość jest taka, że nadmierne wypadanie włosów w wielu przypadkach można spowolnić, a nierzadko także skutecznie zatrzymać lub częściowo odwrócić, jeśli zostanie prawidłowo zdiagnozowana przyczyna: od łysienia androgenowego, przez anemię i zaburzenia tarczycy, po stres czy niekorzystny wpływ leków. Kluczowe znaczenie ma kompleksowa diagnostyka (badania krwi, hormony, trichoskopia), odpowiednio dobrane leczenie oraz nowoczesne, niechirurgiczne metody uzupełniania włosów – takie jak profesjonalny system włosów lub tupet męski – które pozwalają szybko i estetycznie przywrócić naturalny wygląd fryzury, nawet przy zaawansowanym łysieniu.

Czym jest włos i jak wygląda jego cykl życia?

Włos nie jest jedynie „nitką” na skórze – to złożona struktura zbudowana głównie z keratyny, białka, które odpowiada także za budowę paznokci. Wyróżnia się łodygę włosa (część nad skórą), korzeń zlokalizowany w skórze oraz mieszek włosowy, w którym znajduje się cebulka i brodawka odpowiedzialna za odżywianie włosa. Zapoznając się z budową włosa, łatwiej zrozumieć problemy, które mogą prowadzić do jego osłabienia i wypadania.

Łuska włosa to zewnętrzna warstwa zbudowana z nachodzących na siebie „płytek”, które mogą być szczelnie domknięte (włosy gładkie, błyszczące) lub rozchylone, np. po zabiegach chemicznych, wysokiej temperaturze czy uszkodzeniach mechanicznych. Skład chemiczny włosa obejmuje głównie keratynę, wodę, lipidy oraz pierwiastki, takie jak siarka, cynk, miedź czy krzem – ich niedobory mogą odbijać się na kondycji włosów.

Cykl życia włosa: anagen, katagen, telogen

Każdy włos przechodzi powtarzalny cykl życia: fazę wzrostu (anagen), przejściową (katagen) i spoczynku (telogen), po której włos wypada, a z tego samego mieszka wyrasta nowy. Szacuje się, że zdrowa osoba ma na głowie średnio od około 80 do ponad 100 tysięcy włosów, a dziennie naturalnie wypada od kilkudziesięciu do około 100–150 włosów – to norma, a nie powód do paniki.

W fazie anagenu znajduje się zazwyczaj większość włosów, dlatego każda sytuacja skracająca tę fazę (np. androgeny w łysieniu androgenowym, ciężki stres, chemioterapia) powoduje widoczne przerzedzenie fryzury. W łysieniu telogenowym nagłe przejście większej liczby włosów do fazy telogenu prowadzi do gwałtownego, ale zwykle odwracalnego wypadania.

Miniaturyzacja mieszków włosowych

Miniaturyzacja mieszków włosowych oznacza, że pod wpływem hormonów (szczególnie DHT – dihydrotestosteronu) lub procesów zapalnych kolejne włosy rosną coraz cieńsze, krótsze i jaśniejsze. Ten proces jest typowy dla łysienia androgenowego – to nie „nagłe wyłysienie”, ale stopniowa zmiana jakości włosa aż do całkowitego zaniku produkcji włosa w danym mieszku.

Wczesna interwencja, zwłaszcza leczenie przeciwandrogenowe lub terapie stymulujące, może częściowo odwrócić miniaturyzację i poprawić grubość włosów. Dlatego tak ważne jest, by nie czekać, aż ubytki będą bardzo rozległe, lecz reagować na pierwsze objawy przerzedzenia.

Najczęstsze przyczyny wypadania włosów

Nadmierne wypadanie włosów rzadko ma jedną, prostą przyczynę – zwykle jest wynikiem nakładania się kilku czynników: genetycznych, hormonalnych, zdrowotnych i środowiskowych. W praktyce oznacza to, że ten sam objaw (więcej włosów na szczotce, prześwity, zakola) może wynikać zarówno z łysienia androgenowego, anemii czy chorób tarczycy, jak i przewlekłego stresu, leków lub nieprawidłowej pielęgnacji.

Aby skutecznie zatrzymać lub spowolnić wypadanie włosów, trzeba najpierw zrozumieć, co je wywołuje: czy jest to łysienie androgenowe związane z DHT, łojotokowe zapalenie skóry głowy, grzybica, anemia, skutki chemioterapii, czy np. długotrwały stres i źle zbilansowana dieta. Poniższa lista pokazuje najważniejsze grupy przyczyn, które warto mieć z tyłu głowy przed rozpoczęciem diagnostyki i leczenia. Dowiedz się więcej o wpływie stresu na wypadanie włosów, odwiedzając ten artykuł.

Najczęstsze przyczyny wypadania włosów w skrócie:

• Predyspozycje genetyczne i łysienie androgenowe (DHT, wrażliwość mieszków włosowych).
• Zaburzenia hormonalne (tarczyca, hormony płciowe, menopauza, ciąża i okres poporodowy).
• Anemia i inne niedobory (żelazo, ferrytyna, witaminy i minerały).
• Przewlekły stres, przeciążenie psychiczne, depresja.
• Choroby ogólnoustrojowe (m.in. choroby autoimmunologiczne, cukrzyca, choroby wątroby, nerek).
• Choroby skóry głowy (łojotokowe zapalenie, łupież, łuszczyca, grzybica, liszaj).
• Leki i terapie (chemioterapia, niektóre leki hormonalne, antydepresanty i inne preparaty polekowe).
• Czynniki mechaniczne i chemiczne (łysienie trakcyjne, agresywna stylizacja, rozjaśnianie, zabiegi chemiczne).
• Niewłaściwa dieta i styl życia (diety restrykcyjne, niedożywienie, używki, brak snu).
• Naturalne procesy związane z wiekiem oraz fizjologiczne, sezonowe wypadanie włosów.

Poniżej przedstawiamy szczegółowo najczęstsze przyczyny wypadania włosów, co pozwoli Ci lepiej zrozumieć problem oraz odpowiednio zareagować.

Genetyka i łysienie androgenowe

Najczęstszy typ trwałego przerzedzenia włosów to łysienie androgenowe – u mężczyzn i kobiet. Mieszki włosowe osób predysponowanych są szczególnie wrażliwe na DHT, pochodną testosteronu, która skraca fazę anagenu i wywołuje miniaturyzację włosów.

Często mówi się o „genie łysienia od matki”, ale w rzeczywistości dziedziczenie jest wieloczynnikowe – udział mają geny zarówno ze strony matki, jak i ojca. Obraz kliniczny jest różny: u mężczyzn typowe są zakola i przerzedzenie na czubku głowy, u kobiet raczej rozsiane przerzedzenie na szczycie skóry głowy. Więcej o przyczynach i leczeniu tego rodzaju łysienia przeczytasz w artykule Łysienie androgenowe u kobiet i mężczyzn.

Zaburzenia hormonalne, anemia i choroby ogólnoustrojowe

Anemia (niedokrwistość), zwłaszcza z niedoboru żelaza i ferrytyny, to jedna z najważniejszych odwracalnych przyczyn wypadania włosów, szczególnie u kobiet. Przy prawidłowo wyrównanych niedoborach i wyeliminowaniu przyczyny niedokrwistości włosy najczęściej stopniowo odrastają, choć proces ten bywa powolny.

Wypadanie włosów może być też jednym z objawów chorób nowotworowych lub ich leczenia, choć samo w sobie rzadko jest jedynym symptomem nowotworu. Jeżeli oprócz utraty włosów pojawiają się inne niepokojące objawy, warto skonsultować się z lekarzem i wykonać podstawowe badania.

Stres, depresja i leki

Przewlekły stres oraz zaburzenia depresyjne są silnie powiązane z wypadaniem włosów – zarówno poprzez wpływ na hormony stresu, jak i na sen, apetyt czy nawyki żywieniowe. Opisywane jest tzw. łysienie telogenowe po epizodach silnego stresu (operacja, traumatyczne doświadczenia, ciężka infekcja), które pojawia się zwykle z opóźnieniem kilku miesięcy.

Niektóre leki, w tym część antydepresantów, preparaty hormonalne czy leki na tarczycę, mogą mieć wypadanie włosów jako potencjalny skutek uboczny. Jeśli zauważasz związek między wprowadzeniem konkretnego leku a nasileniem wypadania włosów, omów to z lekarzem prowadzącym – nie odstawiaj farmakoterapii samodzielnie.

Czynniki mechaniczne, chemiczne i pielęgnacyjne

Ciasne upięcia, ciasne kucyki, warkocze czy przedłużanie włosów mogą prowadzić do łysienia trakcyjnego – uszkodzeń mieszków na skutek stałego napięcia. Agresywne rozjaśnianie, prostowanie, trwała ondulacja czy częste używanie bardzo wysokiej temperatury dodatkowo niszczą łodygę włosa i mogą prowadzić do łamania włosów, co wiele osób odbiera jako „wypadanie”.

Otwarta łuska włosa, powstała np. po mocnych zabiegach chemicznych, sprawia, że włosy są szorstkie, matowe i bardziej podatne na uszkodzenia. Długotrwałe nadużywanie tego typu zabiegów bez odpowiedniej regeneracji może doprowadzić do znacznego, wizualnego przerzedzenia fryzury.

Wypadanie włosów u kobiet – jakie są przyczyny?

Wypadanie włosów u kobiet rzadko ma jedną prostą przyczynę – najczęściej jest wynikiem nakładania się kilku czynników: hormonów, genetyki, stylu życia, stresu, diety oraz przyjmowanych leków. Utrata włosów może pojawić się zarówno u bardzo młodych kobiet (np. przy zaburzeniach hormonalnych, anemii czy silnym stresie), jak i w wieku okołomenopauzalnym, kiedy spada poziom estrogenów i rośnie względny wpływ androgenów.

Do najczęstszych przyczyn wypadania włosów u kobiet należą: łysienie androgenowe (dziedziczne, związane z DHT), wahania hormonalne w ciąży, połogu i menopauzie, choroby tarczycy, anemia z niedoboru żelaza, niedobory witamin i mikroelementów, przewlekły stres i przeciążenie psychiczne, a także choroby skóry głowy (np. łojotokowe zapalenie, grzybica, liszaj). Istotną rolę odgrywają również czynniki zewnętrzne – restrykcyjne diety, palenie papierosów, niektóre leki (np. antydepresanty, leki hormonalne) oraz agresywna stylizacja włosów.

Dlatego u każdej kobiety z nasilonym wypadaniem włosów kluczowe jest indywidualne ustalenie przyczyny – dopiero wtedy można dobrać skuteczne leczenie i ewentualne metody uzupełniania włosów.

Łysienie u kobiet, przerzedzenie i zakola

Łysienie u kobiet często przebiega bardziej „subtelnie” niż u mężczyzn – zamiast typowych zakoli pojawia się ogólne przerzedzenie włosów na czubku głowy. Kobiety pytają, czy kobiety mogą mieć zakola – odpowiedź brzmi: tak, ale obraz łysienia androgenowego u kobiet najczęściej przypomina „poszerzający się przedziałek” niż typowy męski wzór.

Wczesne rozpoznanie jest kluczowe, ponieważ im wcześniej wdroży się leczenie, tym większa szansa na zahamowanie miniaturyzacji i poprawę gęstości włosów. Kobiece łysienie często współwystępuje z zaburzeniami miesiączkowania, trądzikiem, hirsutyzmem czy problemami z masą ciała, co może sugerować zaburzenia hormonalne, na przykład PCOS.

Menopauza, anemia, ciąża i okres po porodzie

Okres menopauzy to czas obniżenia poziomu estrogenów, które dotychczas wspierały gęstość włosów oraz ogólny wygląd skóry. Wraz z ich spadkiem rośnie względny wpływ androgenów, co może prowadzić do przerzedzenia włosów, szczególnie w okolicy szczytu głowy.

Ciąża i okres poporodowy to kolejny moment, w którym kobiety często zgłaszają nagłe wypadanie włosów. W czasie ciąży włosy często są gęstsze (dużo włosów „zatrzymuje się” w anagenie), a po porodzie dochodzi do wyrównania cyklu i nagłego przejścia wielu włosów do fazy telogenu – co objawia się intensywnym wypadaniem, ale zwykle ustępuje w ciągu kilku miesięcy. Ciąża i okres poporodowy to kolejny czas, kiedy włosy są narażone na nadmierne wypadanie. Szczegółowe porady dotyczące tego problemu można znaleźć w naszym artykule Łysienie w ciąży – jak sobie z nim poradzić?.

Anemia, zwłaszcza będąca skutkiem obfitych miesiączek lub niedostatecznej podaży żelaza, dodatkowo nasila problem wypadania włosów u kobiet. Dlatego w diagnostyce żeńskiego łysienia niemal zawsze wykonuje się ocenę poziomu żelaza, ferrytyny oraz pełnej morfologii krwi.

Hirsutyzm i hipertrychoza

Niektóre kobiety doświadczają paradoksalnie jednocześnie przerzedzenia włosów na głowie i nadmiernego owłosienia w innych miejscach, takich jak twarz, klatka piersiowa czy plecy. Taki obraz, określany jako hirsutyzm, często wiąże się z hiperandrogenizmem – nadmiarem hormonów męskich – i wymaga konsultacji endokrynologicznej.

Hipertrychoza z kolei to nadmierne owłosienie w miejscach typowych i nietypowych niezależnie od androgenów, również wymagające diagnostyki. W obu przypadkach ocena gospodarki hormonalnej jest kluczowa, a wypadanie włosów bywa jednym z pierwszych sygnałów zaburzeń.

Czemu wypadają włosy u mężczyzny?

Wypadanie włosów u mężczyzn najczęściej nie jest kwestią „złego szamponu”, lecz wynikiem działania androgenów (głównie DHT) na genetycznie wrażliwe mieszki włosowe. U części mężczyzn prowadzi to do łysienia androgenowego – charakterystycznych zakoli i przerzedzenia na czubku głowy, które z czasem może przejść w rozległe łysienie.

Na tempo i nasilenie utraty włosów wpływają także inne czynniki: przewlekły stres, niewłaściwa dieta i niedobory witamin oraz minerałów, palenie papierosów, niektóre leki (np. sterydy anaboliczne, wybrane leki kardiologiczne czy psychotropowe), a także choroby skóry głowy, takie jak łojotokowe zapalenie, łuszczyca czy grzybica. U części mężczyzn włosy wypadają też w przebiegu chorób ogólnoustrojowych (np. choroby tarczycy, cukrzyca, choroby autoimmunologiczne) lub jako skutek uboczny leczenia onkologicznego. Dlatego wypadanie włosów u mężczyzny warto traktować jako sygnał, który wymaga oceny – od prostych zmian stylu życia po pełną diagnostykę u specjalisty.

Typowy obraz łysienia androgenowego

U mężczyzn łysienie androgenowe często zaczyna się od zakoli i przerzedzenia na czubku głowy, a następnie może przechodzić w łysienie całkowite. Skala zaawansowania bywa oceniana np. w klasyfikacji Norwooda–Hamiltona, co ułatwia dobór leczenia i ocenę postępów. Inne typy łysienia, jak łysienie plackowate (ogniskowe, autoimmunologiczne) czy łysienie plackowate rzekome, przebiegają inaczej i wymagają odmiennego podejścia terapeutycznego – stąd znaczenie dokładnej diagnostyki u dermatologa lub trychologa.

Rola DHT i androgenów

DHT powstaje z testosteronu pod wpływem enzymu 5α-reduktazy i ma silniejszy wpływ na mieszki włosowe niż sam testosteron. U osób z łysieniem androgenowym lokalna aktywność DHT w skórze głowy jest zwykle zwiększona, nawet jeśli poziom testosteronu we krwi mieści się w normie.

Badanie poziomu DHT może być elementem diagnostyki, choć ważniejsze jest całościowe spojrzenie na objawy kliniczne i wywiad rodzinny. W leczeniu stosuje się leki, które zmniejszają aktywność DHT lub blokują jego wpływ na mieszek włosowy.

Łysienie trakcyjne i inne typy utraty włosów

U mężczyzn również może wystąpić łysienie trakcyjne, np. przy intensywnym upinaniu włosów, dreadach czy częstym noszeniu ciężkich doczepów. Dodatkowo choroby takie jak liszaj mieszkowy czy liszaj płaski owłosionej skóry głowy prowadzą do bliznowacenia i nieodwracalnej utraty włosów w zajętych obszarach.

Wczesne rozpoznanie tych chorób jest kluczowe, bo po powstaniu blizny mieszek już nie odrasta – wtedy pozostają przede wszystkim metody kamuflażu lub uzupełniania włosów.

Jakie choroby skóry głowy powodują wypadanie włosów?

Nie każda choroba skóry głowy od razu prowadzi do łysienia, ale przewlekły stan zapalny, świąd, łuszczenie czy infekcje mogą z czasem osłabiać mieszki włosowe i przyspieszać wypadanie włosów. Najczęściej problem pojawia się przy łojotokowym zapaleniu skóry, uporczywym łupieżu, grzybicy skóry głowy, łuszczycy oraz liszaju mieszkowym – w tych schorzeniach stan zapalny lub uszkodzenia skóry realnie zaburzają cykl wzrostu włosów.

Dlatego przy nasilonym świądzie, pieczeniu, strupkach, krostkach czy łuszczących się ogniskach na głowie, połączonych z wypadaniem włosów, kluczowa jest wizyta u dermatologa lub trychologa. Wczesne rozpoznanie i leczenie choroby skóry głowy pozwala nie tylko złagodzić przykre objawy, ale też zmniejszyć ryzyko trwałych ubytków włosów i łysienia bliznowaciejącego.

Łojotok i łojotokowe zapalenie skóry

Gruczoły łojowe produkują sebum, które chroni skórę i włosy, ale jego nadmiar sprzyja łojotokowi oraz stanom zapalnym. Łojotokowe zapalenie skóry głowy daje zwykle przetłuszczanie, żółtawą łuskę, świąd i podrażnienie, a przewlekły stan zapalny może osłabiać mieszki włosowe i nasilać wypadanie.

Leczenie opiera się na specjalistycznych szamponach i preparatach przeciwzapalnych oraz przeciwgrzybiczych, uzupełnionych właściwą pielęgnacją skóry głowy. Dobrze dobrana terapia zmniejsza świąd i łuszczenie oraz poprawia warunki do wzrostu włosów.

Grzybice, liszaj, znamiona

Grzybica skóry głowy (częstsza u dzieci) powoduje ogniskowe wypadanie włosów i wymaga leczenia przeciwgrzybiczego. Liszaj płaski lub liszaj mieszkowy wywołuje stan zapalny wokół mieszków, co może prowadzić do ich bliznowacenia i trwałych ubytków włosów. Znamię łojowe i inne nietypowe zmiany na owłosionej skórze głowy mogą zaburzać lokalny wzrost włosów, dlatego każdą nową lub niepokojącą zmianę powinien obejrzeć dermatolog.

Objawy subiektywne

Świąd, mrowienie, pieczenie czy „uczucie jakby coś chodziło po głowie” mogą wynikać z łojotoku, infekcji, stanu zapalnego, ale też napięcia mięśniowego i stresu. Jeśli takie dolegliwości utrzymują się i towarzyszy im wypadanie włosów, warto wykonać badanie skóry głowy, a w razie potrzeby trichoskopię.

Wypadanie włosów przy chemioterapii

Chemioterapia działa na szybko dzielące się komórki, dlatego oprócz komórek nowotworowych uszkadza także komórki macierzy włosa odpowiedzialne za jego wzrost. W efekcie dochodzi do tzw. łysienia anagenowego – włosy będące w fazie intensywnego wzrostu nagle słabną, odklejają się od cebulek i wypadają często w ciągu kilku tygodni od rozpoczęcia leczenia.

U wielu pacjentów wypadanie włosów przy chemioterapii obejmuje nie tylko skórę głowy, ale także brwi, rzęsy i inne owłosienie ciała. Jest to jednak proces odwracalny – po zakończeniu leczenia włosy zwykle stopniowo odrastają, choć przez pewien czas mogą mieć inną strukturę (np. być bardziej kręcone lub cieńsze) niż przed terapią.

Skuteczne metody leczenia i uzupełniania włosów

Współczesne leczenie wypadania włosów nie opiera się już wyłącznie na „szamponie przeciw wypadaniu”, ale na połączeniu kilku uzupełniających się strategii: farmakoterapii, zabiegów trychologicznych, zmiany stylu życia oraz – gdy to potrzebne – profesjonalnego uzupełniania włosów. Dzięki temu można zarówno spowolnić lub zatrzymać proces łysienia, jak i szybko poprawić wygląd fryzury, nawet przy zaawansowanych ubytkach.

Dobór metody zależy od przyczyny problemu, stopnia zaawansowania łysienia oraz oczekiwań pacjenta – u jednej osoby najlepsza będzie terapia farmakologiczna z mezoterapią, u innej przeszczep włosów, a u kolejnej nowoczesny system włosów lub tupet, który pozwoli natychmiast odzyskać gęstą fryzurę. Kluczowe jest podejście indywidualne i plan przygotowany we współpracy ze specjalistą, zamiast przypadkowego testowania kolejnych „cudownych” preparatów.

Leczenie farmakologiczne i zabiegowe

W łysieniu androgenowym stosuje się przede wszystkim leczenie farmakologiczne (np. minoksydyl miejscowo, leki przeciwandrogenowe dobrane przez lekarza) oraz terapie poprawiające mikrokrążenie i odżywienie mieszków włosowych. Takie podejście pomaga spowolnić miniaturyzację mieszków, wydłużyć fazę wzrostu włosa (anagen) i zwiększyć gęstość włosów.

Jako wsparcie wykorzystuje się zabiegi trychologiczne, m.in. mezoterapię skóry głowy, osocze bogatopłytkowe (PRP) czy laseroterapię niskoenergetyczną, które dodatkowo stymulują mieszki i poprawiają jakość włosów. Najlepsze efekty uzyskuje się, łącząc leczenie przyczynowe (np. hormonalne), zabiegi miejscowe oraz modyfikację stylu życia.

Przeszczep włosów

Przeszczep włosów to opcja dla osób z ustabilizowanym łysieniem, które mają wystarczającą ilość włosów w tzw. okolicy dawcy (zwykle potylica. Zabieg polega na przeniesieniu mieszków włosowych z obszarów odpornych na DHT w miejsca przerzedzone.

Efekty mogą być bardzo naturalne, ale nie każdy się kwalifikuje, a na ostateczny rezultat czeka się kilka–kilkanaście miesięcy. Ze względu na inwazyjność i koszty część pacjentów szuka rozwiązań mniej obciążających i łatwiejszych do modyfikacji.

Niechirurgiczne uzupełnianie włosów (system włosów, tupety)

System włosów to cienka, oddychająca baza z włosami (naturalnymi lub syntetycznymi), dopasowana do obszarów łysienia, która po założeniu daje efekt pełnej, naturalnie wyglądającej fryzury. Pozwala normalnie funkcjonować na co dzień – ćwiczyć, pływać, stylizować włosy – bez długiego oczekiwania na efekty leczenia.

Nowoczesne tupety męskie i systemy dla kobiet różnią się od dawnych „tupecików”: mają bardzo cienkie bazy, dobrze dobrany kolor, gęstość i kierunek wzrostu włosów, a mocowanie (kleje, taśmy) zapewnia stabilność. To szczególnie dobra opcja dla osób z rozległym łysieniem, u których przeszczep nie wchodzi w grę lub nie daje wystarczającego efektu.

Koszty, personalizacja i rola specjalisty

Cena systemu włosów zależy m.in. od rodzaju bazy, jakości i długości włosów, metody mocowania oraz zakresu serwisu (dopasowanie, późniejsze korekty, wymiana). W porównaniu z przeszczepem włosów jest to rozwiązanie bardziej elastyczne i odwracalne – system można zmieniać, ulepszać, dostosowywać do wieku i stylu.

Podczas konsultacji w klinice włosa lub u trychologa omawia się zarówno leczenie przyczyn wypadania włosów, jak i dobór optymalnej metody uzupełniania (system włosów, tupet, inne rozwiązania estetyczne). Kompleksowy plan zwykle łączy diagnostykę, terapię medyczną, zabiegi wspierające, pielęgnację domową oraz – w razie potrzeby – profesjonalne uzupełnianie włosów, co pozwala jednocześnie zatrzymać proces chorobowy i szybko poprawić wygląd oraz samopoczucie.

Najczęstsze pytania o wypadanie włosów

Przy jakich chorobach wychodzą włosy?

Włosy mogą wypadać w przebiegu wielu chorób ogólnoustrojowych i dermatologicznych. Najczęściej wymienia się: choroby tarczycy (zarówno niedoczynność, jak i nadczynność), anemię (np. z niedoboru żelaza, witaminy B12, kwasu foliowego), choroby autoimmunologiczne (łysienie plackowate, toczeń rumieniowaty, choroba Hashimoto), choroby nowotworowe i ich leczenie (zwłaszcza chemioterapia, czasem radioterapia), choroby skóry głowy (łojotokowe zapalenie skóry, łuszczyca, różne postaci grzybicy, liszaj płaski/liszaj mieszkowy), zaburzenia odżywiania i ciężkie niedożywienie (np. anoreksja, bardzo restrykcyjne diety) oraz przewlekłe infekcje i stany zapalne.

W praktyce oznacza to, że jeśli włosy wypadają intensywnie i długo, a dodatkowo pojawiają się inne objawy (osłabienie, spadek masy ciała, kołatanie serca, wahania nastroju, zmiany skórne), konieczna jest konsultacja lekarska – czasem to właśnie problem z włosami jest pierwszym widocznym sygnałem poważniejszej choroby.

Czego objawem jest nadmierne wypadanie włosów?

Nadmierne wypadanie włosów nie jest chorobą samą w sobie, ale objawem, który może towarzyszyć wielu różnym problemom zdrowotnym. Może być sygnałem zaburzeń hormonalnych (np. niedoczynności lub nadczynności tarczycy, hiperandrogenizmu, zmian w okresie ciąży, połogu, menopauzy), niedokrwistości (anemii) z niedoboru żelaza, witaminy B12 lub kwasu foliowego, przewlekłego stresu i epizodów depresyjnych, chorób autoimmunologicznych (np. choroba Hashimoto, toczeń), chorób skóry głowy (łojotokowe zapalenie, łuszczyca, grzybica, liszaj) oraz polekowych działań niepożądanych (np. po chemioterapii, niektórych lekach hormonalnych, antydepresantach).

Dlatego nadmierne wypadanie włosów warto traktować jak „czerwone światło”, które sygnalizuje, że w organizmie może dziać się coś niepokojącego – zamiast zakładać, że to wyłącznie problem kosmetyczny.

Czego brakuje w organizmie, gdy wypadają włosy?

Nadmierne wypadanie włosów bardzo często wiąże się z niedoborami pokarmowymi, czyli brakiem określonych witamin, minerałów lub białka. Najczęściej obserwuje się niedobór żelaza (niską ferrytynę), witaminy D, witaminy B12, kwasu foliowego, biotyny i innych witamin z grupy B, a także cynku, selenu i miedzi.

Do pogorszenia kondycji włosów przyczynia się również dieta uboga w pełnowartościowe białko (keratyna to białko) oraz aminokwasy siarkowe, które są niezbędne do budowy łodygi włosa. Przy nasilonym wypadaniu włosów warto wykonać podstawowe badania krwi (m.in. morfologia, żelazo, ferrytyna, B12, kwas foliowy, witamina D) i skonsultować wyniki z lekarzem lub trychologiem, zamiast sięgać „w ciemno” po przypadkowe suplementy.

Co zrobić, gdy włosy bardzo wypadają?

Jeśli włosy zaczynają wypadać wyraźnie bardziej niż zwykle (garściami podczas mycia, pojawiają się prześwity, zakola, ogniska bez włosów), pierwszym krokiem powinna być diagnostyka, a nie tylko zmiana szamponu. W praktyce oznacza to: umówienie wizyty u dermatologa lub trychologa, wykonanie badań krwi (m.in. morfologia, żelazo, ferrytyna, TSH i hormony tarczycy, ewentualnie hormony płciowe, witamina D, B12, kwas foliowy) oraz ocenę skóry głowy (np. trichoskopia) i stylu życia (dieta, stres, leki).

Równolegle warto zadbać o zbilansowaną dietę, odpowiednią ilość białka i mikroelementów, ograniczyć agresywne zabiegi (rozjaśnianie, wysoką temperaturę, bardzo ciasne upięcia), wprowadzić delikatną, regularną pielęgnację skóry głowy oraz techniki redukcji stresu (sen, ruch, relaks). Dopiero na tej podstawie dobiera się konkretne leczenie i – jeśli potrzeba – metody uzupełniania włosów.

Czy domowe sposoby są skuteczne na wypadanie włosów?

Domowe sposoby (łagodne szampony, masaż skóry głowy, wcierki i płukanki ziołowe, oleje, ograniczenie prostownicy i ciasnych upięć) mogą poprawić kondycję włosów i skóry głowy, ale nie zastąpią diagnostyki ani leczenia przyczyn takich jak łysienie androgenowe, anemia czy choroby tarczycy. Najlepiej traktować je jako wsparcie – dla nawilżenia, poprawy mikrokrążenia i zmniejszenia podrażnień – a przy wyraźnym, długotrwałym wypadaniu zawsze wykonać badania i skonsultować się ze specjalistą. Przeczytaj więcej na ten temat w artykule Czy domowe sposoby są dobre na wypadanie włosów?.

Jakie witaminy i minerały wspomagają zdrowie włosów?

Dla włosów szczególnie ważne są: żelazo (i ferrytyna), witamina D, witaminy z grupy B (biotyna, B12, kwas foliowy), a także cynk, selen, miedź i krzem, ponieważ ich niedobory sprzyjają osłabieniu i przerzedzaniu włosów. Najlepszą strategią jest zbilansowana dieta (pełnowartościowe białko, warzywa, owoce, pełne zboża, orzechy, ryby) oraz celowana suplementacja dopiero po wykonaniu badań i konsultacji z lekarzem lub trychologiem. Więcej o wpływie krzemu na kondycję włosów przeczytasz w artykule Krzem w służbie włosom.

Sposób na wypadanie włosów

Jaki jest zatem najlepszy sposób na wypadanie włosów?
Jak walczyć z wypadaniem włosów i czy jest to w ogóle możliwe?
Czy sposoby na wypadanie włosów są warte ich stosowania?

Zapraszamy serdecznie do zapoznania się z zawartością strony naszej Kliniki Włosa SecondHair. Znajdą tutaj Państwo szereg przydatnych informacji na temat skutecznych sposobów walki z wypadaniem włosów i łysieniem.

Zapraszamy do lektury powiązanych tematów:

• Wpływ antydepresantów na wypadanie włosów
• Sterydy a wypadanie włosów
• Chemioterapia a utrata włosów
• Łysienie trakcyjne – przyczyny i leczenie.